Ze kijkt me aan met haar bruine ogen. Dan sterkt ze haar hand naar me uit. Door de handschoen heen voel ik de warmte van haar vingers tegen mijn lippen. Ik twijfel. Was dit nu eigenlijk wel een goed idee? Ik besluit me over te geven en het over me heen te laten komen, zak onderuit in de stoel en open mijn mond…

Gelukkig ben ik in goede handen.

Die van Iris. Mijn tandarts.

Haar tengere gestalte en haar grappige Nederlands met vet Spaans accent maken haar een bijzondere persoon in de nuchtere Twentse samenleving. Zeker in Haaksbergen. Nog beter is dat ze goed is in haar vak. Hoe ik wat weet? Ik weet dat niet. Ik voel het vooral.

Humor

Een kwartiertje later lig ik te lachen in de stoel. Iris stelde een vraag over de betekenis van een woord wat voorkomt in een liedje op de radio. Ze zingt en neuriet vaak mee, terwijl ze aan het werk is. Op de een of andere manier geeft dat een geruststellend gevoel. Iemand die plezier heeft in haar vak doet haar werk ook goed. Hoe ik dat weet? Dat weet ik niet. Dat voel ik.

Terugpraten

Als ik antwoord probeer te geven op haar vraag, komen er alleen een vaag oermens-geluid uit mijn keel. De linker onderkant van mijn kaak is verdooft, er hangt een slang in mijn mond en er staan bruggen en mallen in waarmee ze een vulling aan het opbouwen is. We schieten met zijn drieën in de lach. Iris zegt dat ik het later maar even moet uitleggen. Ze wist trouwens niet of ik wel betrokken was bij het gesprekje tussen haar en haar assistente en of ik ook wel naar de radio aan het luisteren was. Ze wist dat niet. Ze voelde het.

Energie

Zie je, wij mensen reageren op en met gevoel. Dat is prima. En soms is het een kleine strijd. Naar mate je meer begrijpt hoe deze ‘strijd’ in je binnenste werkt, hoe meer je kan groeien in karakter. Je kiest iedere dag door een stukje ‘weerstand’ heen. Je wordt dan een meester in het etaleren van toestemming. Mensen in je omgeving komen in deze energie van toestemming meer in hun kracht te staan en voor je het weet heb je een team om je heen. Nu vraag je je af wat ik bedoel met deze filosofische alinea 😂

Voorbeeld

In de behandelkamer van Iris kwam deze situatie in luttele minuten tot stand. Als ik net in de stoel zit merk ik een bekende aandrang. ‘Tuurlijk, ga snel nog even naar het toilet’, zegt Iris, terwijl ze het bekende gebaar maakt van ‘hier om de hoek’. Toestemming. Aan de deur hangt een A4’tje. Wegens Corona niet gebruiken, staat er. Weerstand. Ik denk aan de toestemming van Iris. Kiezen. Na het bezoek was ik mijn handen bij het fonteintje. In mijn ooghoek zie ik een briefje. Wegens corona is de poetshoek niet in gebruik. Weerstand. Ik denk aan wat Iris zou vinden van ongewassen handen in haar stoel. Kiezen. In de mini wandeling terug naar Iris en haar assistente neem ik een besluit.

Keuze

“Lets do this”, zeg ik terwijl ik in de stoel ga liggen. Overgave. Ik ontspan mijn lichaam terwijl Iris de spuit voor de verdoving pakt. Ik besluit mijn ogen te sluiten en controleer mijn mindset. Toestemming. Iris begint mee te neuriën met de radio terwijl mijn tandvlees begint op te zwellen. ‘Meneer, begint de verdoving al te werken?’. Vriendelijke aandacht. Geen idee. Ik knik maar wat. Toestemming. Want daar kom je natuurlijk maar op één manier achter. Dan pakt ze de boor…

Moraal van het verhaal

Iedere dag ga je een aantal keer door deze riedel heen. Van de grootste keuze (zal ik stoppen met mijn studie), tot de kleinste (welke sokken nu weer aan), je overwint weerstand. Het feit is alleen, daarvan zijn we ons niet zo bewust…

Zou je daar iets meer over willen leren, dan is deze misschien iets voor je: Over weerstand, toestemming, het verschil tussen weten en voelen en karaktergroei geef ik op 15 maart een online inspiratie sessie. En jazeker, dat heeft ook met geloven in God te maken. Best heel veel eigenlijk, nu ik er zo over nadenk. Misschien wel alles.

Jan-Jaap

P.S. Interesse in het thema en/of meer weten? Vraag gewoon je eigen PPT aan, of voor je groep. Gebruik deze: contact.