‘Dat was een verdiepende vraag. “Waar merk je dat eigenlijk aan?” Eerst hadden we (zij) het hout gehakt en het vuur groter gemaakt. Toen waren de hamburgers aangerukt. En nu zaten we rond het kampvuur bij ons in de tuin.

Ik had een kort praatje voorbereid. Het was niet mijn beste praatje ever geloof ik. Maar de startregels uit de bijbel die ik voorlas zijn wel gaaf: De uiterlijke mens raakt in verval. Maar de innerlijke wordt van dag tot dag vernieuwd. Wauw. Mijn lichaam (en dat niet alleen) is aan veroudering onderhevig. Maar mijn innerlijk is elke dag weer nieuw. Vernieuwd staat er in 2 Korinthe 4:16. Zou dat betekenen dat ik iedere dag weer iets meer nieuw ben dan de dag ervoor?

We kletsen erover met de RSK-afvaardiging (dames waar blijven jullie) die vanavond een paar uurtjes wilde investeren. Met elkaar gerookt worden en het hebben over (on)zinnige dingen terwijl het voor de verandering een keer niet regent. Ik lees de tekst voor. Iemand vraagt: waar merk je dat aan? Zo. Hmmm… Razendsnel zoek ik naar woorden om de kracht die deze tekst me altijd geeft onder woorden te brengen. Dat lukt niet echt goed. Maar als ‘geestelijk initiatiefnemer’ van dit inspiratieblokje moet ik natuurlijk wel overal antwoord op hebben. Ik vraag of ik ‘ouderwets’ of nog redelijk ‘fris en nieuw’ overkom in het dagelijks leven.

Tjonge, wat een slechte zin. Alsof iemand nu zal zeggen: nou, Jan-Jaap, nu je het zegt, die presentatie van je, laatst, pfoe, mag ik eerlijk zeggen dat ik bijna in slaap viel? Het is trouwens ook het thema waar je het al een jaar over hebt. Het is tijd voor een beetje vernieuwing!

#fail

Gelukkig knikt iedereen braaf dat ik over het algemeen wel jong en fris over lijk te komen. Terwijl dat helemaal niet per se is waar de tekst over gaat. Mijn gedachten flitsen naar dit artikel wat nog moet worden gemaakt en waarvan morgen de deadline is. Om druk nog even te verhogen. En ik mag morgen een online congres voor Christen Young Professionals presenteren. Bovendien gaat de klok al richting 0.00 uur. Shift! Had ik de eindtijd al gecommuniceerd?! Het artikel is op verzoek van de pastorale gebedscommissie nog wel. Nou, ik kan best wat gebed en pastoraat gebruiken op dit moment.

Daniël verwoordt het een minuutje later heel mooi en zet het schurende deel centraal. ‘Dat is best moeilijk’. Er zijn van die dagen dat je constateert: dit was niet zo’n ‘vernieuwde dag’. Het voelde niet zo top allemaal, in hoe ik het graag zie, als volgeling van Jezus Christus. Hoe waar. We zijn allemaal bezig struikelend achter hem aan te gaan. En daarin faal ik soms. Maar grappig genoeg is dat niet het uitgangspunt van de tekst. En daar kan ik iets mee. Dank je wel Daniel.

Door de houding die we met elkaar hebben, een open en aanmoedigende sfeer, durf ik hem erin te gooien. Een van mijn stokpaardjes. Maar hij is zo wezenlijk. En zo onderdeel (geweest) van mijn geestelijke groei. Moet ik het paardje gaan vernieuwen? Wie weet, kom me het vooral vertellen als je denkt dat dat zo is.

Stel dat de tekst waar is. Natuurlijk is hij waar, het is Gods Woord. Hij spreekt tot mij? Luister ik ook? Op een gegeven moment wel. Anders gezegd: hij werd voor mij waar toen ik zonder enige belemmering ging geloven wat er staat. Dat veranderde het complete perspectief. Niet meer mijn gevoelens over het wel of niet slagen van mijn christenzijn staan centraal. Maar wat de Bijbel zegt. Geen mitsen en maren. Geen vergelijkingen, geen argumenten. Wat er staat is waar. Mijn innerlijke mens wordt van dag tot dag vernieuwd. Punt. Toen ik in het proces stapte dat tot uitgangspunt te maken van mijn denken, begonnen dingen zich in mijn leven te vernieuwen. Mijn geloof groeide. Een lastige gewoonte begon te verdwijnen. Sandra kon meer doordringen met goede tips. Een vraagstuk werd opgelost. Wat het mooiste is, zie ik achteraf, het was onderdeel van het proces van ontdekking over de hoeveelheid kracht die in mij leeft door mijn geloof.

Mijn geloof groeit niet door meer begrip van de dingen die ik allemaal (niet) doe. De basis is dat ik steeds beter begrijp wat het is dat Jezus Christus voor mij heeft gedaan.

Dit is deels een mysterie. En een persoonlijk proces. Daar hebben we het ook nog over gehad bij het kampvuur. En het blijft schuren. Want ergens ‘zijn’ we er nooit. En toch kan je er wel ‘komen’. Over die vreemde paradox heb ik het de volgende keer.

Jan-Jaap

P.S. Deze blog verscheen eerder op verzoek van de pastorale gebedscommissie als artikel in ‘Zin’, het officiële periodiek van de Reformatorische Studentenkring Twente